Ik kreeg een bijzonder mailtje. Het projectteam dat werkt aan de herinrichting van de Van Diemenstraat meldt tevreden: “We zijn klaar.” Klaar? De plannen deugen niet. Het nieuwe tweerichtingenfietspad – bedoeld voor duizenden fietsers per dag – loopt letterlijk dood bij de Pontsteiger. Wie vanuit de Spaarndammerbuurt of Houthaven komt, mag het verder zelf uitzoeken.
Elke dag passeren hier 6.000 tot 8.000 fietsers. Toch presenteren de ambtenaren een plan zonder oplossing voor dit drukke knelpunt. Alsof er geen ponten aanmeren. Alsof de bewoners van de Spaarndammerbuurt en Houthaven er niet toe doen. En ondanks zienswijzen, inspraakrondes en talloze vragen is er niets wezenlijks met die input gedaan. Participatie? Die term klinkt mooi in beleidsdocumenten, maar hier bleef het bij het afvinken van een verplicht nummertje.
Het projectteam zegt zelf dat een goed ontwerp pas mogelijk is als er duidelijkheid is over de toekomstige situatie bij de Westerkeersluis en Pontsteiger. Die is onduidelijk. Als er geen geld komt voor de Westerkeersluisbrug dan is een dubbelzijdig fietspad aan de noordzijde niet mogelijk. Dan zal er een heel ander ontwerp moeten komen.
Het projectteam schrijft: “Als er echter geen geld komt voor de Westerkeersluisbrug dan is een dubbelzijdig fietspad aan de noordzijde niet mogelijk. En zal er een heel ander ontwerp moeten komen. Of de Van Diemenstraat en de Westerkeersluisbrug samengevoegd kunnen worden hangt af van het gemeentelijke investeringsplafond voor de Van Diemenstraat. Als het lukt wordt de Van Diemenstraat fase 1 en de Westerkeersluisbrug fase 2. Voorkeur is samenvoegen, maar qua ontwerp hebben ze twee verschillende niveaus van fases, dus sowieso zullen zij achter elkaar gerealiseerd moeten worden”.
Waarom dan nu een halfslachtige plan presenteren? Waarom niet wachten op die duidelijkheid of – nog beter – een flexibel ontwerp maken dat wél toekomstbestendig is? Ook ontbreekt een nul-meting. Dan kun je nooit zien of er daadwerkelijk iets beter of slechter gaat.
De gevolgen van dit knip- en plakwerk zijn ernstig. Onveilige kruisingen, te weinig opstelruimte voor fietsers, chaos bij de pont in de spits. De toegang tot de Kistdamparkeergarage wordt belemmerd. En bewoners? Die staan opnieuw buitenspel.
Het voelt als een Amsterdamse versie van Groundhog Day. Keer op keer begint men opnieuw met plannen zonder dat fundamentele problemen worden opgelost. Steeds weer eindigen we bij een slecht doordacht ontwerp. En steeds weer worden terechte vragen en onderbouwde suggesties genegeerd.
Er is geen inzicht gegeven in verkeersanalyses. Geen onderzoek gedeeld naar fietsparkeren of laad- en losvoorzieningen. Geen transparant participatieplan. Zelfs niet na een WOO-verzoek. En als klap op de vuurpijl zou er ook nog eens onvoldoende geld zijn voor een écht veilig ontwerp. Pardon? We hebben het hier over een herinrichting die decennialang meegaat.
Dit plan mag nooit worden uitgevoerd. Het is onveilig, ondeugdelijk en ondoordacht. Wat nodig is, is een frisse start. Mét de buurt. Mét transparantie. Mét veiligheid voorop. En zonder doodlopende fietspaden.
Walther Ploos van Amstel.