Gisterenavond was het gesprek tussen ‘de stad’ en wethouder van der Horst over de nieuwe plannen voor ‘Amsterdam maakt ruimte‘. De wethouder wil dat we op een nieuwe manier kijken naar de inrichting van de ruimte in de stad en naar de mobiliteit. De stad moeten ruimte maken voor íedereen en kiezen voor leefbaarheid én bereikbaarheid. Voor toegankelijkheid én ontmoeting. Het recht van de snelste geldt niet langer.
De openbare ruimte is van alle Amsterdammers. Het is een plek waar wij elkaar ontmoeten, spelen, ondernemen en meer. Maar dit is ook de ruimte waar de gemeente wegen, fietspaden en parken moet aanleggen. De grote vraag voor de komende jaren is: hoe delen we beschikbare ruimte in?
Het gesprek zou lastig worden met een volle zaal Amsterdamse ondernemers, bewoners, ambtenaren en lobbyclubs. Het gesprek ging alle kanten op; migranten kregen de schuld, fietsroutes dwars door de binnenstad waren echt nodig, als je minder mobiel bent durf je niet meer op straat, is nu de automobilist de schuldige of de fatbiker, de plek voor kleine maak-ondernemers, groene daken, meer bomen in de openbare ruimte en wanneer wordt de stoep nu weer voor de voetganger. De moderator had zijn handen vol om de vragen in goede banen te leiden.
Opvallend was dat ik vaak hoorde ‘ik moet‘. Maar, dan ik niemand hoorde vragen ‘mag ik?‘. Ik moet altijd snel van A naar B kunnen fietsen, ik moet bij mijn klanten kunnen komen, ik moet snel bij een noodgeval zijn. Iedereen claimt de openbare ruimte voor zichzelf. Kiezen? Nee, we willen juist meer! En dan vooral voor onszelf. Dan is er dus geen keuze. Hoe je dan een dialoog start waarbij je er samen uitkomt weet ik niet. Dat is voer voor psychologen.
De wethouder staat voor een dappere taak. Hoe gaat ze hier nu verder mee? Lukt dat wel met verkeersexperts die met vastgeroeste en vanzelfsprekende patronen de doorstroming willen regelen, maar eigenlijk te weinig weten over hoe je samen met betrokkenen een buurt aantrekkelijk maakt. We hebben nieuwe verhalen nodig, die helpen om uit de bekende loopgraven te blijven, onverwachte oplossingen te ontdekken en nieuwe doelgroepen aan te spreken. De wethouder heeft bij haar plannen overigens ook de andere wethouders die er ook over gaan nodig: bouwen en economie. En, niet in de laatste plaats een stevig budget voor de uitvoering ervan. Dat laatste lijkt te ontbreken.
Binnenkort komt het nieuwe beleid voor horecaterrassen in de openbare ruimte. Dat wordt de lakmoesproef voor de nieuwe koers om anders met ruimte om te gaan… wordt vervolgd.
Walther Ploos van Amstel.
Ik hoorde ook veel mensen over gedrag praten. Net als in de reacties op mijn stuk over e-bikes in NRC. Maar gedrag veranderen is zoveel lastiger dan de technologie veranderen, menselijker maken. Dus niet zwaardere en snellere voertuigen toelaten maar die beperken, afknijpen, kleiner, lichter, deelbaar maken. Dat schaalt pas op! Menselijk gedrag stuur je met een goed ontwerp. Van de technologie, van de straten, van de stad, van de logistiek, van de taxi’s, van alles. Dààr moet het over gaan. Daar is Amsterdam nota bene groot en succesvol mee geworden eeuwen geleden, kijk naar een plattegrond. Dat opnieuw dus, maar dan met de technologie van nu.